23

When the Sri Lankan government representative spoke during the European Parliament commission hearing on the GSP+ he accused Tamil Solidarity (TS) of calling for a boycott of the presidential elections.

The Sri Lankan government is aiming to dismiss TS’s work as counterproductive and merely as a ‘Diaspora view’ with nothing to do with the ‘reality on the ground’. To hint that Tamil Solidarity opposes democratic measures, the government representative threw in another lie, accusing TS of calling for a boycott in the presidential election.

But TS countered the Sri Lankan government representative’s argument and explained that the ordinary working masses in Sri Lanka will gain nothing from voting for either Fonseka or Rajapakse. However, TS is not against people voting for a sane voice like that of Siritunga Jayasuriya, the candidate of the United Socialist Party (USP).

The TS campaign takes the question of the election seriously. Its steering committee met on Friday 18 December 2009 particularly to discuss our position in the election. We then consulted active members and published the following report on 7 January 2010. Please see the statement->What does the election in Sri Lanka mean for the Tamil-speaking masses?

Siritunga Jayasuriya’s record of defending the rights of the oppressed masses and the USP’s long-standing and principled position of standing for the right to self determination of the Tamil-speaking minority is very well known. However, to give a taste of what he stands for we republish here an interview conducted by Meena Kandasamy with her permission. Meena is a well-known Indian-born poet, fiction writer and translator and a supporter of TS.

An Interview With Siritunga Jayasuriya
By Meena Kandasamy 04 March, 2009- Countercurrents.org

Siritunga Jayasuriya, a trade unionist and leader of the United Socialist Party is best-known for being a high-profile Sinhala dissenter against the war on the Tamils in Sri Lanka. A fierce critic of the current regime and an ex-Presidential candidate, Jayasuriya has survived several attempts on his life. His unwavering voice of dissent cannot be silenced wherever he is. During a recent visit to India, he spoke to Meena Kandasamy about the situation in the war-torn island and bravely answered questions on India’s role in the war.

Meena Kandasamy : You were telling me about your friend Deshapriya who had to flee Sri Lanka because he happens to be a mediaperson with his own individual and independent opinion. Right now, a lot of coverage especially in the Tamil Nadu press is about how Sinhalese journalists have been forced to flee their country just because they are dissenters. What is your take on that?

Siritunga Jayasuriya : You see that is a very good point to start, because not many journalists started their discussion in that angle. Now, many people think Sinhala people live okay, and that the problems lie with the Tamils. I think that is not the correct picture. Of course, Tamils are the worst-hit victims, but at the same time, the Sinhala people are also victimized. The first victim of war is democracy, followed by rights of all the people. For example in the last few years, particularly in the last few months many independent trade union sections like health, the railways, the teachers, came out with their own demands. The government immediately started a vicious campaign through the media and accused union leaders of being supporters of the LTTE. Then the members of the unions, their families asked, “Your leaders are supporters of the LTTE, is that so?” So they had to resign from their unions.

Journalists, who come out with their own opinion, who bring out the inside stories of the battlefields, what is happening within the army, what are the grievances of the army, how many soldiers are being killed and what is their problem—when journalists comes out with such things, the threats come to them. Within the last two years, excluding Taraki Sivaram (who was killed three years ago), nine journalists have been killed, 29 key journalists have been beaten up, more than 20 journalists are behind bars without proper charges, and three main media institutions, printing presses and TV stations like MTV, Sirasa TV have been banned. So now, there is no room for people to say what they believe or see in Sri Lanka. There is no room for the people to come out with their struggles, everything has been suppressed showing the war’s victory. After the killing of Lasantha Wickramatunga on 8 January 2009—I was one of the main organizers of his funeral and I played a key role—we have come together because we know that this war is not going to end after defeating the LTTE, but instead the guns are going to turn against the Sinhala people as well. The people who are going to criticize the government, those who are going to put forth different viewpoints are going to be suppressed. This is the situation there. That is why, now, in spite of all the political differences all the major political parties in Sri Lanka, together with social, civil and human rights organizations, including intellectuals and lawyers have come together to form a platform which we call the Platform for Freedom . This aims at freedom for whole Sri Lanka, including the South where we live. We seek the right to live, the right to freedom of expression and an end to war.

Meena Kandasamy : I read that you were beaten up by a 300-strong crowd of thugs when you contested the Presidential elections. . .

Siritunga Jayasuriya : Yes, that happened towards the beginning of this Government. I contested the last presidential election and I came third. We are a very small party, please don’t think that we are a very big force. I don’t want to create any wrong picture. Many people demanded me to come, to take up the leadership. So we entered the fray. We knew this war was going to take place, so we thought it was better to come forward than to simply agitate against the war. So we held a big meeting in Colombo and I was supposed to chair that meeting. A hour before the meeting was scheduled to start, a group of thugs in vehicles openly invaded the stage and smashed everything. The Labour Minister in the Sri Lankan Government Mervin Silva led the group openly. The meeting was about to begin when I saw a group of people coming. So, I started running and I narrowly escaped. Some people were coming behind me to almost catch me by the collar. I managed to board some vehicle and get out to some other place. This is only one incident.

Meena Kandasamy : Mervin Silva was also responsible for beating up other journalists.

Siritunga Jayasuriya : Mervin Selva is a well-known person for assaulting journalists. He led the attack on the government owned Roopavahini radio station and beat some of the senior journalists. He assaulted them inside their government office. But, the workers gave him a good treatment after that. In a live programme that lasted four hours they kept him hostage. Even the police couldn’t take him back. Even very recently, he has assaulted many TV journalists. He was dragged to court, where he finally apologized and even paid the fine for damaging somebody’s camera.

Meena Kandasamy : I heard that only those media persons who are within Sri Lanka, but even those who have left the country are afraid to comment about what is going on there. They are afraid that their families, their relatives and their close friends will be threatened and put to hardship. Why do you think the freedom of the Press is being curtailed in such a big manner?

Siritunga Jayasuriya : I would like to explain a little bit of the background for the present situation. In Sri Lanka, as in India and other countries, extreme nationalist forces were there. There was a lot of it going on: campaigning, this and that. It was not a major matter. Because of the capitalist power politics, Chandrika Bandaranaika (who came to power in 1994 with a programme to find a solution and a political answer to the problem) lost strength in the Parliament and she dissolved it prematurely. The Government headed by Ranil Wickremesinghe’s United National Party was the counter-capitalist party in Sri Lanka. I have nothing to do with that party, but I have to say the truth. They won is 2002 and they went ahead with the Ceasefire Agreement (CFA). A lot of people felt that the CFA was okay, that the country was going on the path of peace. Everyone agreed that there was a lot of mutual understanding between the North and the South, our people who were living in other countries decided to come back. Many politicians believed that if this peace process was going to achieve its end, then it would be the end of existence for their political parties. That might be the reason why in 2004, Chandrika prematurely dissolved the Parliament. Not only that, she invited extreme Sinhala nationalist communal elements like the JVP (Janata Vimukti Perana) in order to capture power. These extreme Sinhala nationalist parties also shared power. In 2005, when the Presidential elections came as Chandrika’s period was over, Chandrika selected Mahinda Rajapakse as the Presidential candidate. We understood fully well that Mahinda Rajapakse’s programme was purely based on Sinhala nationalism. Ranil was coming out with a more neo-liberal programme which was pro-Western. So, we had no other choice except to contest the election even though we are a very small party. We didn’t have any money, we didn’t have any strength, we didn’t have any forces behind us. And I would like to mention here that when the official election result was declared, in front of the diplomatic community and the international media like the BBC and CNN, I expressed my views about Mahinda Rajapaksa. I said, “Well, the election is over, Mr.Mahinda Rajapaksa has won. But, I will have to say something more. For the first time in Sri Lankan history, the President has been elected only from the Sinhala voters. So we have a President now who is the Sinhala president. Earlier, even though we have had only Sinhala Presidents they have got some votes from the Tamil people as well. I told him to his face, “I think your election campaign has been conducted undermining the aspirations of the Tamil-speaking people. But as President you have to look at everyone’s problems. If you are going to conduct the war, then all the citizens (and not only the Tamils) will have to pay the price.”

Meena Kandasamy : Only within Sri Lanka we observe that some of the radical left parties have taken on a major chauvinistic and extreme nationalist position. How do you reconcile to this, being a leftist party?

Siritunga Jayasuriya : The original base of the JVP was Communism. One of their main motives was to work against Indian expansionism. They said that the unemployment problem was because of the Tamil plantation workers who had come from India. They were not this bad at that moment. They had some sort of Marxism, some sort of Socialism. They had photos of Marx, Engels and Lenin behind them. They are the biggest Red, but from the beginning, they are not socialists. During an earlier period, in the 1980s, the JVP leader Rohana Vijayaweera accepted self-determination to the Tamils. It was in one of his minor publications. But the present generation leaders say that he is misrepresented totally and that their leader never said anything like that. That’s how they are. Right now they are centrists: mixed with the socialists, but also mixed with the communalists.

Meena Kandasamy: You say that the JVP at some point of time has accepted Tamil self-determination. What is your opinion of Tamil self-determination?

Siritunga Jayasuriya : Accepting Tamil self-determination is one of our key demands to meet this problem. I don’t think that accepting self-determination itself is the answer, but it is a first step, a meeting point. Even in our election campaign, even in the local area elections a few weeks back, we say (in spite of the great difficulties we face) that accepting self-determination is the first step towards solving the ethnic crisis.

Meena Kandasamy: You are a staunch opponent of Indian expansion. I have been reading reports of how Sri Lanka is being written away to foreign companies. Take Indian Oil for example. How do you react to this?

Siritunga Jayasuriya : This is another interesting question, and I will link it even further. Some people are asking why the Indian Government is supplying the arms? Why the Indian Government is sending military experts to Sri Lanka? What is the reason? In one way, I think that India is also part of this problem. Not only this government, but also all the past governments are part of this problem. The Indian capitalist class of bourgeoisies and the ruling class go together. They are more interested in the business and political life than in the welfare of the Tamils. Already, the automobile industry in Sri Lanka, is dominated by Ashok Leyland, Maruti, Bajaj who control more than 50% of the industry. Likewise, the Indian Oil Corporation carries out nearly 50% of the oil distribution in the island. Before the war, Sri Lanka was popular for its tea: the Ceylon tea. I have to say that unfortunately there is no more Ceylon tea. Tata owns most of the tea estates in Sri Lanka. So, you now drink only Indian Tata Ceylon Tea. A month ago, Airtel Mobiles has invaded Sri Lanka with an advertisement from Shah Rukh Khan. “Hello Sri Lanka! What do you want? Free SIMs for all of you!” People are queuing up to get the free SIM cards. These are just few examples, just the agendas behind them are scary. At the same time, because of the pressure from Tamil Nadu, these politicians have to put a bit of drama. Like Pranab Mukherjee going there, like Kanimozhi’s giving a resignation to her father. Forget about India. I think that even if Barack Obama is going to make a statement next week, it is not going to make a big difference.

Right now, democracy is under threat. I am not defending the LTTE, I am not defending their brutal methods. They have unnecessarily antagonized the Sinhala people and our mouths have been shut because of them. Like killing school children. I understand their tactic because the Sri Lanka army is doing the same thing.

In India, the question is who will form government in Tamil Nadu. So everybody wants to make a statement against another person’s statement and nothing happens except the Tamils finally suffering in Sri Lanka. So, we have to demand the Tamil Nadu politicians to come together on one platform. I think all the working people: autodrivers, fishermen, farmers, school children, everyone should come together. Unless we shake the system, everyone will only continue to come forth with crocodile tears. They will only come up with fresh statements, and everyone will be thinking, “Aha, that is a very good statement. Something will happen.” Everybody believed that 28 MPs would be pulled out of the Central Government and that the Central Government will collapse. That did not happen. I think it was a political drama. I am a politician, I am a political animal, but I think when we are faced with such a final situation, we should forget our political agenda. First of all we must look after the people, and we must give them the chance to live. Only then does politics come.

Meena Kandasamy: Do you think the International Community is keeping away from this problem solely because of India’s pro-war, pro-Colombo approach? Doesn’t it look as if they are backing Rajapaksa and giving him as much time as he wants?

Siritunga Jayasuriya: The Indian Government is helping Sri Lanka under the name of the “War Against Terrorism.” Even though Bush has gone out of the political scene, he has given a very good weapon to all the ruling class to go against anybody, kill him and put the label: “He’s a terrorist.” At the same time, I also feel that the LTTE over-estimated its strength. The LTTE is facing not just the Sri Lanka Army. Some of the major international powers are behind the Sri Lankan Government. China, India, Pakistan, Israel, and even America to a certain extent. All these major powers are there, and all the new weapons are being supplied to Sri Lanka. The LTTE is right now in a defensive war. They would take more time and I don’t know how long. The LTTE is also responsible for putting Rajapakse into power. They did not allow the Tamil people to go and vote. Otherwise, there is no chance for Rajapakse to come to power. I also have a feeling that the LTTE did not use the peace process to get the authority from the Tamil people as a democratic force. They should have opened dialogue with the people, even with the dissenting forces and got the people’s mandate. I strongly feel that the LTTE should have organized a referendum in that area. Then they can show that they are the representatives and have the strength to address the entire world. Similarly, they should have also entered politics in the South, even in Colombo. They could have collected the trade unions and the leftist forces and asked them how their struggle was being viewed. I think the LTTE didn’t utilize the ceasefire period and they might have been over-confident about their strength.

Meena Kandasamy : What would be your message to the politicians in Tamil Nadu?

Siritunga Jayasuriya : My first immediate demand would be: the Indian Government should first stop supplying arms. The Tamil Nadu politicians should ask the Indian Government to come clean. The Indian Government’s underhand dealings must be exposed.

The second thing is that in Sri Lanka, in every small village, there are white flags after white flags. In Sinhala-Buddhist culture, that is a symbol of a death, of mourning. People’s sons have been killed, women have lost their husbands. Everybody is crying. That is a consequence of the war. I know that there is nobody victorious in a war. War is a defeat. This is the real meaning of war and I don’t know how many years we have to spend to overcome this debacle.

We were living together for many many years. It is not a question of who came first to Sri Lanka, and to whom the land belongs. I think it is a wrong question. It is not as simple as Sri Lankan people giving something to the Tamil people and the Tamils accepting it. We should sit together; they might be small, the Sinhala people might be bigger. I would like to end my interview with what Karl Marx said: After the environment, the most important question in the world is the nation. Everybody is proud about their own nationality. Someone might be small, someone might be bigger. But the feeling of nationality can never be suppressed by any laws or any means. We only have to find a reconciliation.

Tamil Solidarity Published: January 23, 2010

Introduction

Eight months after the end of the war, and despite upcoming national elections, no meaningful action has been taken to address the political problems that have plagued Sri Lanka since independence and that are the root causes of the last twenty-five years of war. Sri Lanka Democracy Forum (SLDF) is deeply concerned that the Rajapaksa government has failed to address the humanitarian plight and political concerns of minorities. Instead, this government has attempted only to cynically consolidate its own power base by continuing the authoritarian and repressive measures that came with the war. In the months since the war ended, Tamils and other minorities have been further alienated; they remain bitter and continue to distrust the State. The polarisation and alienation of Sri Lanka’s communities caused by the physical and social devastation of war can only be addressed through a process of democratisation and a political settlement.

The Government’s victory over the LTTE came at an unacceptable and incalculable cost to civilians because the government single mindedly pursued the defeat of the LTTE. However, in spite of the terrible humanitarian tragedy that marked the final stages of the conflict, the end of the war carried with it a fragile hope for peace, justice, and democracy. At this late stage, the process of building a nation where Sri Lankans from all ethnic and religious communities can live together as equal citizens needs to become the priority. To this end, SLDF demands that this and any future Government:

•immediately address the humanitarian concerns of, and introduce a credible process of resettlement for, all the war-displaced;
•immediately address pressing human rights concerns and end the climate of impunity, which includes repealing the Prevention of Terrorism Act and lifting the state of Emergency;
•begin the process of post-war demilitarisation, including dismantling the High Security Zones, demobilisation, and drastically reducing the size of the armed forces;
•pursue reconstruction and development initiatives in an equitable fashion with local participation, which empowers the people at all levels of society and which gives all Sri Lankans a stake in peace;
•implement the Constitutional provisions in the 13th and 17th Amendments in full;
•move on a permanent political solution to the problems facing the country – and the minorities in particular – through far-reaching state reform and constitutional change. This requires substantial devolution of power to the regions and power-sharing at the centre, and ending the centralised rule embedded in the Executive Presidency and the unitary structure of the state.

Political Reconciliation and a Constitutional Solution

For decades, it has been recognised that only a permanent political solution will redress the grievances of minorities, and create the foundations for a pluralistic, multi-ethnic society. However, in the final years of the conflict, and even after the war ended, the government showed little interest in a constitutional political solution and in fact tried to bury it. The two major candidates in the upcoming presidential elections have been silent, if not regressive, on the issue of a far-reaching political settlement. Promises of ensuring freedom and equality without a credible political process are bound to be empty. Sri Lanka’s post-Independence history reveals the pitfalls of majoritarian democracy and the resulting majoritarian state. Any serious attempt at political reconciliation must focus on the grievances of minorities and the urgent need for fundamental state reform. The confidence and trust inspired by this process is required for the long path towards remedying the nationalist mobilisation, virulent war propaganda and poisonous political rhetoric that have scarred relations between different communities.

SLDF calls for significant constitutional changes. These changes should address the centralisation of power inherent to the unitary structure of the state and the Executive Presidency, both of which have authoritarian tendencies. There needs to be substantial devolution of power to the regions, the independence and non-interference of which can only be ensured under a nonunitary structure of the state. Furthermore, the concerns of the minorities should also be addressed at the centre through due representation in a bicameral legislature.

SLDF also calls for the immediate and full implementation of existing provisions in the constitution that can address the needs of devolution and governance reform. The 17th Amendment, by constituting the Constitutional Council, will help ensure the independent functioning of the National Police Commission, the Judicial Services Commission, the Public Services Commission, and the National Human Rights Commission. Second, the full implementation of the 13th Amendment will be an important first step to begin the process of devolving powers to the region.

Demilitarisation and Democratisation

The Government attributed its increasingly repressive measures to the exigencies of war and the security threat posed by the LTTE. The LTTE has decisively been eliminated, and yet these measures have not abated. The Government should signal a break from the past and immediately repeal the Prevention of Terrorism Act (PTA) and lift the state of emergency. The PTA and
Emergency rule have been in place for over thirty years, and have contributed to the steady erosion of rule of law in Sri Lanka, inhibited reform of the judiciary and police, and resulted in the abuse of state power. Such abuses have had a disproportionate impact on the North and East, and minority communities in particular.

Demilitarisation is an essential pre-requisite to democratisation. To this end, SLDF calls on the Government to dismantle the High Security Zones (HSZs), demobilise and reduce the size of the military, and cut defense spending. Expanding the military is the prerogative of a state in a time of war, and any process of post-war democratisation should prioritize demilitarisation. Political rhetoric in the country about the discipline of the military and its possible role in reconstruction come with the dangers of authoritarianism.

Humanitarian Concerns: Internment and Resettlement

The Government conducted the war without anything approaching adequate regard for civilian lives. Instead, it focused single-mindedly on defeating the LTTE and paid scant attention to the thousands of civilians trapped in the fighting, and who lost their lives, limbs, and loved ones. The LTTE showed a similar disregard for the welfare of civilians, with consistent and credible accounts that they fired at civilians fleeing the conflict. Indeed, there are serious allegations of war crimes and other serious breaches of international law committed by both sides against civilians trapped by the fighting.

The Government’s disregard for Tamil civilians continued in the aftermath of the military defeat of the LTTE. The most shameful demonstration of this was the detention of hundreds of thousands of internally displaced persons (IDPs) in internment camps. Traumatised civilians who survived the final months of fighting were deprived of any freedom of movement, and were detained in extremely poor conditions. The Government claimed – throughout the months following the war, and in assurances to the UN and in a joint statement with India – that it will resettle the bulk of the IDPs by the end of 2009. The long awaited freedom of movement only came in December 2009. But, what is now amply clear is that the Government has no considered approach to the issue of resettlement of the IDPs. Sources working with IDPs claim that only about 40,000 people have begun the difficult process of resettlement in the Vanni. An estimated 80,000 IDPs are now living in Jaffna Peninsula to avoid the trauma of remaining in the places of their previous internment. Furthermore, close to 80,000 people continue to reside in the camps that the Government claims it wants to close by the end of January 2010.

In addition, approximately 12,000 individuals are being held in separate detention facilities on the basis of alleged ties to the LTTE. These detainees are being held in unidentified and irregular facilities to which even the ICRC has been denied access, in breach of international law, and without access to the judicial process required by Sri Lankan law. Sri Lanka’s worrying history of torture, extrajudicial detention and extrajudicial killings raises serious concerns about the conditions of the detained, regardless of their past role or affiliation to the LTTE.

The decades of war have seen multiple bouts of displacement and eviction of not only the Tamil community, but also the Muslim and Sinhala communities. The process of resettlement has to be open to addressing the concerns of all communities and has to be done in the spirit of reconciliation to foster inter-ethnic relations, where access to lands, waters and resources are bound to be fraught with local grievances.

Human Rights Concerns: Impunity and Attacks on Media

The decades of war have resulted in a climate of fear and impunity. Virulent rhetoric and threats have been used to silence any serious discussion about past and ongoing human rights abuses. Indeed, the inability of domestic mechanisms and local movements to address these human rights concerns has brought international attention on Sri Lanka’s troubling record of human rights.

If there is to be reconciliation, any society devastated by war needs to go through the difficult process of addressing past violations and must provide the space for people to speak about their suffering and the abuses they faced. The Government has consistently suppressed the truth and demonstrated its unwillingness to take human rights concerns seriously. This is evident from the Government’s interference in many of the commissions it has itself appointed, and their resulting failure, including the much internationalised Commission of Inquiry on sixteen grave human rights abuses. The extrajudicial killing of five youth in Trincomalee on 2 January 2006 and the massacre of seventeen ACF aid workers in Muttur on 4 August 2006 are cases in which, despite credible evidence pointing to specific perpetrators, no progress has been made due to state interference. The lack of credibility of Government-appointed commissions has prompted calls for international commissions including war crimes investigations, setting Sri Lanka further on a confrontational path with international actors and the United Nations.

In the context of the failures of domestic human rights mechanisms over the decades and with a view towards building a human rights culture in the country with justice towards all, there is a need for credible international investigations into grave human rights abuses and war crimes committed throughout the decades of war, including to address the thousands of civilians killed during the last months of the war. International investigations under the auspices of the United Nations will be far more impartial than any domestic process in the near future. It is imperative that these investigations be credible to all communities in Sri Lanka if they are to remedy the alienation and bitterness caused by the brutalities of war. However, past experience has shown
that international investigations can crowd out domestic processes and actors, to the detriment of fostering a domestic culture of human rights. Moreover, international investigations are themselves subject to the vagaries of the changing political interests and priorities of international actors. As such, international investigations should work with a range of actors inside Sri Lanka, including the state structures, the broader public and particularly those citizens of Sri Lanka whose kith and kin bore the brunt of the decades of war.

During various cycles of the past thirty years of war, criticism and dissent have ruthlessly been silenced by the Government, the LTTE, and other armed actors. One of the first casualties of the recent military campaign was – and remains – media freedom. The Government suppressed critical and balanced coverage of its war effort, keeping Southern constituencies ignorant of the costs of its campaign and preventing them from holding it to account. An open, critical, and vigilant media is necessary for the emergence of a democratic and pluralistic Sri Lanka. To this end, the Government should prioritize independent investigations into the killings and physical assaults on journalists. The Government should also ensure that state institutions, including the police, stop abusing their powers through the intimidation and harassment of journalists and dissenting opinion makers.

Reconstruction and Development

The Government’s approach to post-war reconciliation has been to emphasise solely the reconstruction of the North and East, in a centralised process which has been driven by Colombo. Any process of reconstruction that does not address human rights and political concerns, and allow for the participation of local communities, is bound to fail.

While the Government is focused on building infrastructure in a centralised manner, it must work with the UN in a transparent process that provides greater confidence and addresses the concerns of people of the North. The livelihoods of farming and fisher communities are being undermined by their need for better access to lands and seas in the North. Also, there is a prevalent feeling in the North that it is being treated merely as a passive market for Southern goods, that investment in Northern communities is lacking, and that there is no process for their participation in the reconstruction and development initiatives. Employment creation for those who lost their livelihoods due to the war is a priority, and it should not be subject to the vagaries of state patronage. Any centralised process of reconstruction without adequate local and minority representation is likely to be detrimental to inter-ethnic relations in the future.

Conclusion

The Government’s conduct during the final months of the war, and in its aftermath, has served only to alienate minorities from the Sri Lankan state. Indeed, the promise to make serious efforts towards reconciliation and the forging of a political solution has not been kept. The Government has demonstrated a lack of vision and resolve on fostering reconciliation among the different
communities of Sri Lanka, all of which have suffered during the twenty-five years of war.

Following the upcoming elections, and regardless of who is elected, the Government should move immediately on demilitarisation, address the concerns of the displaced, and put in place the necessary mechanisms to arrest impunity and the abuse of power. And, it should address urgent reconstruction and development needs with a view towards enhancing reconciliation, which
should also motivate its efforts at redressing impunity and repealing repressive legislation. Finally, the Government should embark on an agenda of major constitutional reform that devolves power to the regions and power-sharing at the centre and guarantees that all Sri Lankans, regardless of their ethnic or religious identity, are equal and free citizens.

SLDF is concerned that neither of the major candidates has addressed the two most pressing needs facing the country in their election campaigns: demilitarisation and a political settlement. The elections have opened up space for dissent and the raising of political issues, and this space has to be expanded through a process of democratization. Moreover, issues that are not being
raised by politicians have to be raised by others in the public sphere. In that context, civil society actors comprising academics, religious clergy, journalists and activists concerned about rights, pluralism and democratisation, have to take the lead in challenging those at the helm of state power to address these important issues. The suffering that the peoples of Sri Lanka have faced throughout the decades of war calls for such a national focus to ensure a sustainable and just peace.

Sri Lanka Democracy Forum
SLDF Statements are drafted by its twenty member Steering Committee
18 January 2010
e-mail: contact@lankademocracy.org
www.srilankademocracy.org

Read as PDF

பதவிக்கு வரும் ஒருவரை மட்டும் ஆதரிக்க வேண்டும் என்ற கருத்தில் சிலவேளை ஒரு அரசியல் ஆதாயம் இருக்கலாம். ஆனால் ஒருவரை மீளவும் பதவிக்கு வரவைக்க கூடாது என்ற பழி வாங்கும் நோக்கில் தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்பு சரத் பொன்சேகாவிற்கு ஆதரவு தர எடுத்திருக்கும் முடிவு சரியானதா என்ற விவாதமே தற்போது மிகவும் சூடுபிடித்துள்ள விவாதமாகும். ஆனால் 30 வருட காலமாக தமிழ் பேசும் மக்கள் எந்த அரசியல் உரிமைக்காக போராடினார்களோ அந்த போராட்டத்தை நிவர்த்தி செய்ய குறைந்த பட்சம் விரும்பும் பிரதிநிதிகளையாவது ஆதரித்திருக்கலாம் என்ற ஆதங்கமும் பலர் மனதில் தோன்றியுள்ளது. 2010 ஜனாதிபதி தேர்தலில் தற்போது போட்யிடும் 20 பேரில் மிகவும் புதிய திட்டங்களுடன் ஒரு உண்மையான மாற்றத்தை தேடி நிற்கும் ஒரு வேட்பாளர் தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்பிற்கோ அல்லது தமிழ் பேசும் மக்களின் அரசியலில் அக்கறையுள்ளவர்களிற்கு தெரியாமல் போனது மிகவும் வேதனையான ஒரு விடயம். இங்கே தான் தனியே வெற்றி பெறும் வேட்பாளர்கள் நோக்கிய ஒரு பார்வை புலனாகிறது.

கட்சியில்லா மக்கள் அரசியலதிகாரம் என்ற கோஷத்தின் அடிப்படையில் சுவராஜ்ய என்ற அமைப்பு அரசியல் அதிகாரம் மக்களாகிய நமக்கே என்ற மாற்றத்தினை கொண்டு வருவதினை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் ஒரு குறியீடாக இந்த ஜனாதிபதி தேர்தலில் ஒரு வேட்பாளரை சுயேட்சையாக நியமனம் செய்துள்ளது. இன்று தேர்தலில் நிற்கும் இரண்டு முக்கிய வேட்பாளர்களும் மீளவும் இனங்களுக்குள் பிளவுகளை ஏற்படுத்தும் பேச்சுகளை பேசி வருகிறார்கள். சிங்கள தேசிய வாதத்தை மிகவும் முனைப்போடு பேசும் அதேநேரம் சிறுபான்மை மக்களை திருப்திப்படுத்தும் சில சலுகைகளை இவர்கள் ஏலம் போடுகிறார்கள். ஆனால் மக்களின் உண்மையான விடுதலையை நேசிக்கும் வேட்பாளர்கள் வெல்ல முடியாதவர் என்ற ஒரு காரணத்திற்காக ஓதுக்கப்படுவதுடன் அவர்கள் சொல்ல வரும் செய்தியையும் இந்த ஊடகங்கள் இருட்டடிப்பு செய்வது மிகவும் வேதனையானது.

பிளவுகளை ஏற்படுத்தும் இந்த அரசியற் கட்சிகளுக்கு மாற்றாக சுதந்திரம் என்பது அடி மட்டத்திலிருந்து ஆரம்பமாக வேண்டும், ஒவ்வொரு கிராமமும் தன்னிறைவுடையதாகவும் தனது விவகாரங்களை தானே கையாளக் கூடிய ஆற்றல் மிக்கதாக வளரவேண்டும் என்ற காந்திய கொள்கையை பின்பற்றும் சுவராஜ்ஜியவின் சார்பில் போட்டியிடும் திரு யு. பி விஜேகோன் தமிழ் பேசும் மக்களிற்கு மிகவும் அறிமுகமானவர். சுவராஜ்யாவின் அரசியல் அமைப்பு இனவாதத்தால் பிரிந்து போயுள்ள நாட்டை மீள இணைப்பதுடன் மக்கள் தமது சொந்த தலைவிதியை தாமே நிர்ணயித்துக் கொள்வதற்கும் வழிவகுக்கும் புதிய திட்டம். இதில் அரசியல் கட்சிகள் கிடையாது! மாறாக 14500 கிராம சபைகளும் சுதந்திரமான சுயாட்சி அலகு முறைக்குள் உட்படுத்தப்படும். நிறைவேற்று மற்றும் நிர்வாக அதிகாரங்கள் தொடர்புடைய ஒவ்வொரு படிமுறையும் இந்த கிராம சபைகளில் இருந்தே ஆரம்பிக்கும்!

இவ்வாறு மக்களிடம் மீள ஆதிகாரங்களை கையளிக்கும் வகையிலான திட்டங்களை வெளிப்படுத்தும் இந்த அமைப்பு 60வருட காலமாக காலனித்துவ ஆட்சியார்கள் விட்டுச்சென்ற அரசியல் அமைப்பை உதறித் தள்ளி விட்டு நம் முன்னோர்கள் விட்டுச் சென்ற அரசியல் அமைப்பை மீள புதுப்பிக்க முனைகிறது. மக்களால் தெரிவுசெய்யப்படும் பிரதிநிதிகள் தவறிழைக்கும் பட்சத்தில் மக்களால் திருப்பியழைக்கும் உரிமையையும் இது உத்தரவாதம் செய்கிறது. இது நடைமுறைக்கு சாத்தியம் அற்ற ஒரு அமைப்பு எனவே இதைப்பற்றி அக்கறை கொள்ளத் தேவையில்லை என்பதே அனேகரின் வாதம். ஆனால் புதிய அரசில் மாற்றம் ஒன்றை ஆரம்பிக்க எங்காவது ஒரு இடத்தில் ஆரம்பிக்க வேண்டுமல்லவா? அந்த ஆரம்பம் என் இந்த மாற்றமாக இருக்க கூடாது?

அரசியல் அதிகாரங்கள் குவிந்து போயுள்ள ஜனாதிபதித் தேர்தலில் போட்டியிட்டு வெற்றி பெறுவது அல்ல யு பி விஜேக்கோனின் நோக்கம். அந்த புதிய மாற்றத்திற்கான அடித்தளத்தை நாட்டும் முகமாக ஒரு செய்தியாளனாகவே இவர் இந்த தேர்தலில் போட்டியிடுகிறார். யு பி விஜேக்கோன் வெறும் வார்தை ஜாலங்களுக்காகவோ அல்லது புகழுக்காகவோ அல்லது ஒரு வேட்பாளரை தோற்க வைப்பதற்காகவோ இந்த தேர்தலில் நிற்கவில்லை. அரசியல் அதிகாரம் மக்களிடம் இருந்து ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்ற தனது கொள்கையை இவர் மந்திரியாக இருந்தபோதே சிறிது சிறிதாக அறிமுகப்படுத்தியவர். கிராம சபைகள் கூடிய அதிகாரங்களை பெற இவர் அதிகாரத்தில் இருந்தபோதே பல வேலைத்திட்டங்களை செய்துள்ளார். பிரேமதாச ஆட்சிக் காலத்தில் இவர் கிராமசபைகளை மறு சீரமைத்ததுடன் உதவி அரசாங்க அதிபர் பிரிவுகளை வலுவூட்டினார். அரசியல் அதிகாரம் அடிமட்ட மக்களிடமிருந்து வரவேண்டும் என்ற தன் கொள்கையை யுஎன்பி ஆட்சிக்காலத்திலும் அறிமுகப்படுத்திய ஒருவர். யு பி விஜேக்கோன் ஐக்கிய தேசியக்கட்சியின் சார்பில் 1980களில் யாழ் மாவட்ட அமைச்சராக பதவி வகித்தவர். அமரர் திரு அமிர்தலிங்கத்தாலேயே பாராட்டப்பட்ட ஒரு மனிதர். அவரின் மனித பண்புகளுக்காக யாழ் மக்கள் அவரை கௌரவித்தனர்.

இவ்வாறு இலங்கை அரசியலில் உண்மையான மாற்றத்தை தேடும் ஒரு நேர்மையான மனிதர் தமிழ் பேசும் கட்சிகளின் கண்களுக்கு தெரியமால் போனதன் காரணம் என்ன? விஜேக்கோன் விரும்பும் மாற்றத்தால் இந்த அரசியல்வாதிகளிற்கு ஒரு இலாபமும் இல்லாமல் போய்விடும் என்பதாலா? அல்லது கட்சிகள் இல்லாது போனால் தங்கள் இருப்பே போய்விடும் என்பதாலா? மக்களின் விடுதலையை நேசிக்கும் எந்த ஒரு சக்தியும் இந்த மாற்றத்தை விரும்பும். கடந்த முப்பது வருட காலமாக தமிழ் பேசும் மக்களின் அரசியல் உரிமைக்காக தமிழீழ தனியரசமைக்க முனைந்த தமிழ் தேசியம் கிராம ராஜ்யம் என்ற அமைப்பின் ஊடக அந்த மக்களின் உரிமைகளை வென்றெடுக்க முடியாதா? தேசிய விடுதலைப் போராட்டதில் புலிகளிற்கு எந்தவித நிபந்தனையும் இன்றி தமது ஆதரவை செலுத்திய இந்தக் கூட்டமைப்பினர் கண்களுக்கு மாநில சுயாட்சி தான் தெரியுமா? அதைவிட மக்களிடம் அதிகாரங்களை வழங்க கூடிய கிராமிய சுயாட்சி இவர்களின் கண்களிற்குத் தெரியாது போனதன் மர்மம் என்ன?

இந்த உலகத்தில் நீங்கள் காண விரும்புகின்ற அந்த மாற்றம் நீங்களேயாக வேண்டும் என்ற மகாத்மா காந்தியின் வாசகங்கள் பொறித்த சுவராஜ்ய அல்லது கிரமா ராஜ்ய என்ற அமைப்பின் தேர்தல் துண்டுப்பிரசுரம் நம்பிக்கை தருவதாக இருந்தாலும் இதை யாரும் கண்டு கொள்ளாது விட்டது நாம் தொடர்ந்தும் வெற்றிபெறக் கூடியவர்களை மட்டுமே ஆதரிப்பதாக முடிகிறது

கொழும்புக்கு மாத்திரம் மட்டுப்படுத்தப்பட்ட கிரிக்கெட் விளையாட்டுத்துறையைக் கிராம மற்றும் தோட்டப் பகுதிகளுக்கும் கொண்டுவருவதற்கு நடவடிக்கை எடுக்கவுள்ளதாக இலங்கை கிரிக்கெட் அணியின் முன்னாள் தலைவரும் தற்போதைய பாராளுமன்ற உறுப்பினருமான அர்ஜுன ரணதுங்க தெரிவித்துள்ளார். தொழிலாளர் தேசிய சங்கம் மற்றும் தொழிலாளர் தேசிய முன்னணியின் தலைவரும் மத்திய மாகாணசபை உறுப்பினருமான பி.திகாம்பரம் தலைமையில் நுவரெலியா சினிசிட்டா அரங்கில் இடம்பெற்ற விசேட கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டு பேசிய போதே அவர் இவ்வாறு தெரிவித்தார்.

அங்கு அவர் மேலும் பேசுகையில் இந்த நாட்டு விளையாட்டுத்துறை இன்று அரசியல் மயப்பட்டுள்ளது. திறமை அடிப்படையில் அல்லாது அரசியல் செல்வாக்கினால் வீரர்கள் தெரிவு செய்யப்படுகின்றனர். தேசிய சொத்துகளான விளையாட்டு வீரர்களை அரசியல் நலன்கருதி அரசியல் விளம்பரங்களுக்கு பயன்படுத்தும் துர்ப்பாக்கிய நிலைமை மாற்றப்படல் வேண்டும். கொழும்புக்கு மட்டும் மட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ள கிரிக்கெட் உட்பட பல விளையாட்டுகளை எமது நாட்டின் கிராமங்களுக்கும் தோட்டங்களுக்கும் கொண்டு வருவதே எனது இலக்காகும்.

அவுஸ்திரேலியாவில் முரளிதரனுக்கு அநீதி ஏற்பட்டபோது முழு அணியையும் மைதானத்தில் இருந்து திருப்பி எடுத்தவன் நான். ஆனால், இன்று அவரது செயற்பாடுகள் கவலையளிக்கின்றன. நான் உலகக்கிண்ணத்தை ஏந்திவந்த காலத்தில் இந்த நாட்டில் தேர்தல்கள் நடந்தன. நான் அரசியல் குடும்பத்தில் வந்தவன். ஆனால், எனது கிரிக்கெட் பிரபலத்தை எனது தந்தையின் அரசியலுக்கோ அப்போதைய ஜனாதிபதி சந்திரிகா அவர்களுக்காகவோ நான் விற்கவில்லை. கிரிக்கெட்டை அரசியலாக்கவில்லை. ஆனால், இன்று நடப்பதென்ன என்பதை நீங்கள் ஊடகங்களில் பார்க்கிறீர்கள். நான் கிரிக்கெட்டில் இருந்து ஓய்வு பெற்றதன் பின்னரே அரசியலுக்கு வந்தேன். அதுவும் யாருக்காகவும் வாக்குக் கேட்கும் விளம்பரக்காரனாக இல்லை. மக்களுக்கு தலைமை கொடுக்கும் தலைவனாகவே செயற்படுகிறேன்.

கிரிக்கெட் சபை நிர்வாகம் கிரிக்கெட் தெரியாதவர்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ளது. அங்கு ஊழல் இடம்பெறுவதற்கு எதிராக நீதிமன்றம் சென்று நீதியை வென்றெடுத்தேன். ஆனாலும், அரசாங்கம் கிரிக்கெட் சபையை அரசியல் ரீதியாகவே நடத்துகின்றன.

அரசியலில் எப்போதும் சுயமாக முடிவெடுக்கவேண்டும். அடுத்தவர் கயிற்றை விழுங்கக்கூடாது. நான் இன்றும் ஸ்ரீ லங்கா சுதந்திரக்கட்சிக்காரர். எனது தந்தை தனது வாழ்நாள் முழுவதையும் சுதந்திரக் கட்சிக்காக அர்ப்பணித்தவர். ஆனால், இன்று அந்தக் கட்சி ஊழல்களின் கூடாரமாகிவிட்டது. அதனால்தான் நான் எதிர்க்கட்சி பொதுவேட்பாளர் சரத் பொன்சேகாவை ஆதரிக்கின்றேன். ஆனால் ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக்கட்சியிலேயே தொடர்ந்திருப்பேன். அந்தப்பலம் பெரும் கட்சியை மீளக்கட்டியெழுப்ப வேண்டிய தேவை எமக்குள்ளது எனவும் அவர் தெரிவித்தார்.

யாழ். மண்டைதீவு புனித இராயப்பர் தேவாலயம் நேற்று மாலை ஆலய நிர்வாகத்தினரிடம் கடற்படையினரால் கையளிக்கப்பட் டது.  அதிஉயர் பாதுகாப்பு வலயப் பகுதியாக இதுவரை காலமும் கருதப்பட்ட மண்டைதீவு புனித இராயப்பர் தேவாலயப்பகுதி வழிபாடுகளுக்காக விசேட அனுமதி பெற்றே அடியார்கள் செல்ல வேண்டியிருந்தது.

இப்பகுதியின் அதி உயர் பாதுகாப்பு வலயம் நீக்கப்படுவதுடன் மக்கள் சுதந்திரமாக சென்று வழிபாடுகளில் கலந்து கொள்ள முடியும் எனவும் அறிவிக்கப்படுகிறது. நேற்று மாலை 3.30 மணியளவில் புனித இராயப்பர் தேவாலயம் கையளிக்கப்பட்டதுடன் ஆசிர்வாத பூஜையும் நடைபெற்றது.

யாழ். மறைமாவட்ட ஆயர் அதி வணக்கத்துக்குரிய தோமஸ் செளந்தரநாயகம் அடிகளாரும் இந்த ஆசிர்வாத பூஜையில் கலந்து கொண்டார். யுத்தம் காரணமாகவும், அண்மையில் குடாநாட்டை ஊடறுத்துச் சென்ற புயல் காற்றினால் சேதமடைந்திருந்த மேற்படி ஆலயத்தின் திருத்த வேலைகளும் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன. வருடந்தோறும் வரும் ஆனி 29 இல் ஆலய மகோற்ஸவமும் நடைபெறுவதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

ஜனாதிபதி தேர்தலுக்கான சகல முன்னேற்பாடுகளும் பூர்த்திசெய்யப்பட்டுள்ளதாக தேர்தல்கள் ஆணையாளர் தயானந்த திஸாநாயக்க தெரிவிக்கின்றார். மாவட்ட மட்டடங்களில் தேர்தல் அத்தாட்சி அலுவலர்களும் நாடாளாவிய ரீதியில் தனது உதவி ஆணையாளர்களும் தேர்தல் பணிகளுக்கான ஏற்பாடுகளை மேற்கொண்டுள்ளதாக தயானந்த திஸாநாயக்க அறிவித்தார்.

வாக்களிப்பு நிலையங்கள் மற்றும் வாக்காளர்களின் பாதுகாப்புக்காக பொலிசார் நடவடிக்கை எடுத்துள்ளதாகவும் அவர் குறிப்பிட்டார். கடந்தகால போரினால் இடம்பெயர்ந்து வேறு பிரதேசங்களில் தங்கியுள்ள மக்களுக்காக யாழ்ப்பாணம், மட்டக்களப்பு,புத்தளம் கொழும்பு,களுத்துறை,கம்பஹா, குருணாகல்,அனுராதபுரம் ஆகிய மாவட்டங்களில் கொத்தணி வாக்குச்சாவடிகள் அமைக்கப்படும் எனவும் தேர்தல்கள் ஆணையாளர் தெரிவித்துள்ளார்.

தேர்தல் தினத்தின் மறுநாள் காலைப் பொழுதுக்குள் இறுதி முடிவுகள் வெளியாகும் எனவும் தயானந்த திசாநாயக்க குறிப்பிட்டுள்ளார்

எதிர்க் கட்சி ஆதரவாளர் டிரான் அலஸின் நாவலவில் உள்ள வீட்டின் மீது வெள்ளிக்கிழமை காலை இனந்தெரியாத ஆயுததாரிகள் கிரனேட் குண்டு தாக்குதல் நடத்தியுள்ளனர். எனினும் இதன் போது டிரான் அலஸுக்கு எதுவித பாதிப்பும் ஏற்படாத போதும் அவரது வீடு மற்றும் கார் போன்றவை முற்றாகச் சேதமடைந்துள்ளன

இன்று நள்ளிரவுடன் தேர்தல் பிரசார நடவடிக்கைகள் யாவும் பூர்த்தியாகின்றன. தேர்தல் பிரசார அலுவலகங்கள், மற்றும் பொது இடங்களில் ஒட்டப்பட்டுள்ள சுவரொட்டிகள், கட்டவுட்டுக்களை இன்று நள்ளிரவுடன் அகற்றுமாறு பொலிஸ் மா அதிபர் சகல பொலிஸ் நிலையங்களுக்கும் அறிவுறுத்தல் விடுத்துள்ளார்.

ஐக்கிய மக்கள் சுதந்திர முன்னணியின் ஜனாதிபதி வேட்பாளர் ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்ஷ கலந்து கொள்ளும் இறுதி பிரசார கூட்டங்களும் இன்று நடைபெறவுள்ளன.

இன்று காலை 10.00 மணிக்கு தெபரவெவ பகுதியிலும், மாலை 3.00 மணிக்கு ஹினிதுமவிலும், மாலை 5.00 மணிக்கு கெஸ்பாவ பகுதியிலும் நடைபெறவுள்ளன.

2010 ல் இலங்கையின் 6ம் ஜனதிபதிபதியை தெரிவதற்கான காலம் முன்னகர்த்தப்பட்டது ஒரே ஒரு நோக்கத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டேயாகும். அதாவது நவீன துட்டகெமுனுவான இன்றைய ஜனாதிபதியின் புலி பயங்கரவாதத்துக்கு எதிரான வெற்றி சிங்கள மக்கள் மனங்களில் இருந்து காய்வதற்குமுன் இரண்டாம் முறையும் இலகுவாக பதவிக்கு வரவேண்டும் என்பதே. இந்த அடிப்படையில் விடயங்கள் திட்டமிட்டபடி முன்னேறிச் செல்வதாகவும் ராஜபக்சவின் வெற்றி அனேகமாக உறுதியாகிவிட்டதாகவும் சொல்லப்படுகின்றது. அதிலும் இரண்டாம் சுற்று இல்லாமலே அந்த வெற்றி அமையுமானால் அதில் ஆச்சரியப்பட ஒன்றுமில்லை என்ற கூற்றும் நிலவுகிறது. அதே நேரத்தில் சரத் பொன்சேகாவின் வருகை என்பது கடைசி அமெரிக்க ஜனாதிபதி தேர்தலில் குடியரசு கட்சி சார்பாக வந்த சாரா பெளின்னின் வருகைக்குச் சமனானதாகவும் அது ஒரு சலசலப்பை ஏற்படுத்தும் ஆனால் அது எப்படி மெக்கெய்ன்னின் வெற்றிக்கு வழி சமைக்கவில்லையோ அப்படியே சரத் பொன்சேகா(ரனில்) வெற்றி சலசலப்புடன் நின்று விடுமென்றே பேசப்படுகின்றது.

இந்த நிலையில் ராஜபக்ச தோல்வியடைவதை விட அவர் வெற்றி பெறுவதற்கான காரணங்கள் நிறையவே உள்ளன என்பதை நாம் மறக்க முடியாதுள்ளது. 30 வருட பயங்கரவாத நோய் குணமாக்கப்பட்டுள்ளதும், ஜனாதிபதி ஜே.ஆர் நாட்டை பிரிக்க போட்ட அத்திவாரம் சுக்குநூறாக்கப் பட்டுள்ளதும், நாடு கடந்த தமிழீழ அரசின் ஏற்பாட்டுக் குழுவினர் தம் பிள்ளைகளுக்கு தமிழ் தெரியாது என்று சொல்வதில் சந்தோசப்படும் வேளையில் தமிழ் கற்று, தமிழருடன் தமிழில் கதைக்க ஆர்வம் கொண்டவராக இருப்பதும், நாட்டின் அபிவிருத்தியில் மக்களை ஈடுபடுத்துவதன் மூலம் அவர்கள் கடந்தகால அனுபவங்களை மறந்து தமது வாழ்க்கைத் தரத்தை முன்னேற்றுவதிலேயே கவனம் செலுத்துவர் என்பதில் நம்பிக்கை கொண்டவராகவுள்ளதும், சர்வதேச பிடியிலிருந்து நிரந்தரமாகத் தப்ப வழி தேடுபவராக இருப்பதும், 180 நாட்களுக்குள் அகதிகளை சொந்த இடங்களுக்கு அனுப்புவேன் என்று கூறி ஓரளவு வெற்றி கண்டதும், வடக்கு கிழக்கின் நிரந்தர இணைப்பை ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டேன் என்று உண்மை கூறுவதும், சமாதானத்துக்கான யுத்தம் என்ற சந்திக்காவின் கூற்றை நிறைவேற்றியதும், சிங்களவர் மாத்திரம்தான் இலங்கையர் என்ற சரத்பொன்சேகாவின் யுத்தகால கூற்றுக்கப்பால் சிங்களவர், தமிழர், சோனகர் என்ற பேதமில்லை எல்லோரும் இலங்கையர்(?) என்று கூறுவது போன்ற பல்வேறு அடிப்படை காரணங்களுடன், திடீர் விலை குறைப்பு ஏற்பாடுகள், சம்பள உயர்வு அறிவிப்புகள் என்ற சில்லறை காரணங்கள் கூட மகிந்தாவின் வெற்றியை உறுதி செய்யப் போதுமானதாக பேசப்படுகின்றது. கடைசியாக கிடைத்த தகவலின்படி த.தே.கூ ( TNA ) க்கும் சரத் பொன்சேக்காவிற்கும் இடையே உள்ள ரகசிய ஒப்பந்தம் நாட்டை பிரிக்க எடுக்கும் பாரதுரமான தேசத்துரோகமாக சிங்கள மக்களிடையே சொல்லப்படுகின்றது. இதற்கு ஆதாரமாக த.தே.கூ யின் புலி ஆதரவு நிலைபாட்டை முன்னிறுத்துகின்றார் ராஜபக்ச. எனவே இவையெல்லாம் இவர் வெற்றி பெறுவார் என்றே கட்டியம் கூறுகின்றன.

இருப்பினும் ராஜபக்ச வெற்றி பெறுவார் அல்லது தோற்றுபோவார் என்பதற்கு அப்பால் இவரை வெற்றிபெறச் செய்ய வேண்டிய வலுவான காரணங்கள் ஏதாவது உள்ளனவா என்பதை அலசுவதே இக்கட்டுரையின் நோக்கம்.

அதற்கு இசைந்தாற்போல் முதலில் மற்றைய முக்கிய இரண்டு வேட்பாளர்களான சரத் பொன்சேகாவையும், சிவாஜிலிங்கத்தையும் சற்று தொட்டுச்செல்ல வேண்டியுள்ளது. பொன்சேகாவைப் பொறுத்தவரை அவருக்கு இரண்டு நோக்கங்கள் உள்ளன. ஒன்று ராஜபக்ச குடும்பத்துக்குப் பாடம்புகுத்தல், இரண்டு சிறுபான்மையினரை அவர்களின் இடத்தில் வைத்தல். ஆக இவருக்கு நாட்டின் அமைதியில், அபிவிருத்தியில் அக்கறை இல்லை. ரனில் விக்கிரமசிங்கவின் அரசியல் மதிஈனத்தால், தன்னால் என்றுமே ஜனாதிபதியாக வரமுடியாத நிலையில், தன்னால் முடிந்த ஆகக்கூடிய கைங்காரியத்தைச் செய்யும் முகமாக பொன்சேகாவைத் தன் கட்சியூடாக பொது வேட்பாளராக அமர்த்தியுள்ளார். தட்டில் வைத்துக் கொடுத்த பலகாரத்தை யார்தான் தட்டிக்கழிப்பர். தன் புதிய திட்டத்துக்குக் கனிந்து வந்த சந்தர்ப்பம் இது பொன்சேகாவிற்கு, சும்மா இருப்பாரா, ஆகவேதான் 13+ என்றும், ஜனநாயகத்தை கட்டிகாத்தல், மனித உரிமை, அது இது என்று தனக்குச் சம்பந்தமில்லாத விடயங்களை எல்லாம் பேசுகிறார். தற்போதய அரசியல் நகைச்சுவையாளர் இவரே. போதாக்குறைக்கு த.தே.கூ.யின் ஒத்துழைப்பு பொன்சேகாவை பொறுத்தவரை பழத்துடன் கூடிய பலகாரத்தட்டு. ஆனானப்பட்ட ரனிலுக்கே புத்தி பேதலித்துவிட்டதென்றால் சம்பந்தருக்குக் கேட்கவாவேண்டும். ஆள் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தி அதன்மூலம் தாங்கள் இலங்கையின் இறையாண்மையை ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள் என்பதைக் காட்ட எடுக்கும் முயற்சியே இது என்பதைக்கூட விளங்கமுடியாத அளவுக்கு வயதாகிவிட்டது போலும்.

வாக்களிக்கும் உரிமை எமது ஜனநாயக உரிமை என்பதால் நிச்சயம் வாக்களித்தே ஆகவேண்டும் என்பதில்லை. வாக்கு இருந்தும் வாக்களிக்காமல் இருப்பதென்பதும் எமது ஜனநாயக உரிமையே. கடைசி ஜனாதிபதித் தேர்தலில் வாக்களிக்காத போது உணரப்படாத இந்த உரிமை இப்போது மாத்திரம் உணரப்பட்டது விசித்திரம் மாத்திரமல்ல இது ஆபத்தானதும் கூட. மொத்தத் தமிழ் வாக்காளர்களும் இந்த தேர்தலைப் பகிஷ்கரிப்பதன் மூலம் சிங்கள அரசுக்கெதிரான தமது நிலைப்பாட்டை மிகத்தெளிவாக உலகுக்கு எடுத்துக்காட்டலாம். இரண்டு போர்க் குற்றவாளிகளில் யாருக்கு வாக்களித்தாலும் தம்மக்கள் மீது நடத்தப்பட்ட போர்க் குற்றம் ஏற்றுக் கொள்ளப்படுகின்றது. எனவே த.தே.கூ யின் பொன்சேகா சார்புநிலை என்பது அவர்கள் சுட்டும் ஒட்டுகுழுக்களின் நிலைக்கு ஒப்பானது. பொன்சேகா பொதுவாக சிறுபான்மையினருக்கு, குறிப்பாக தழிழருக்கு எதிரானவர் என்பதை விட முழு நாட்டையுமே ஒரு சிக்கல் நிலைக்கு கொண்டுசெல்வார். புதிய ஒரு மியான்மர் (பர்மா)ரை ஆசிய கண்டத்தில் ஏற்படுத்துவார், நாளடைவில் பாக்கிஸ்தான் மாதிரியான நாடாகவே இலங்கையைக் கட்டியெழுப்ப வழி சமைப்பார்.

நாடா அது எக்கேடும் கெடட்டும், அதன் பிரைஜைகளா அது அவர்கள் பாடு, தமிழரா அவர்கள் எப்போதும் ஏமாறியே பழக்கப்பட்டவர்கள் அது பெரிய விடயமே இல்லை. எமக்கு பழிவாங்கலே முக்கியம். அடுத்த பொதுத்தேர்தலே எமது குறிக்கோள் என்றால் த.தே.கூ யின் இந்த சந்தர்ப்பவாதத்தை நாம் குறை கூற முடியாது. ஆனால் இந்த சந்தர்ப்பவாதத்திற்கு ராஜ தந்திரம், தமிழர் தொடர்பான நீண்டகால நோக்குதல் அது இது என்றால் இதைவிட ஒரு அரசியல் கோமாளித்தனம் வேறு எதுவும் இருக்க முடியாது. த.தே.கூ யின் நிலைப்பாடு சரியானதே என்று புலம்பெயர் தமிழ் (புலி) மக்கள் கூக்குரலிடுவது அவர்களும் நாட்டில் வாழும் தமிழரைப்பற்றி, தமது சொந்த பந்தங்களைப்பற்றி பெரிதாக அலட்டிக்கொள்ளவில்லை என்றே தெரிகிறது. ஆக பொன்சேகாவும், த. தே. கூயும் ஒரே மாதிரி சிந்திப்போர், ஒரே திசையில் செல்வோர்.

சிவாஜிலிங்கத்தைப் பொறுத்தவரை இரண்டு பிரதான வேட்பாளர்களையும் ஆதரிப்பதில்லை என்ற நிலைப்பாடு சரியாயினும், தான் தனித்து நின்று தமிழ் மக்களின் ஆதரவை தன் பக்கம் ஈர்ப்பது சிங்கள அரசிற்கு ஒரு சவால் மாத்திரமல்ல அது தமிழர், சிங்கள இறையாண்மையை ஏற்க்கவில்லை என்பதை நிரூபிக்க கிடைக்கும் சந்தர்பம் என்றாலும், அவரின் கடந்தகால நடவடிக்கை அவரில் கட்டுக்கடங்காத சந்தேகத்தை ஏற்படுத்துகின்றது.

கடைசிக் கட்ட போராட்ட காலத்தில் இந்த ஜீ மேற்கு நாடுகளில் புயல் பயணம் செய்து, அனல் கக்கும் பேச்சுக்கள் பேசி தமிழ் (புலி) மக்களை சுயசிந்தனை இழக்கச் செய்தார். அவர் கைகளிலும் இரத்தக்கறை உள்ளதென நாம் ஏற்கனவே ஒரு கட்டுரையில் சுட்டிக்காட்டினோம். ஏனெனில் புலிகளால் மனிதக் கேடயமாக நிறுத்தப்பட்ட மக்கள்பற்றி அன்று இவர் வாய் திறக்கவில்லை. அதை விடவும் பின்வரும் சம்பவம் இந்த ஜீ எப்படிப்பட்டவர் என்பதைத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது.

மே 03, 2009. தமிழ் சட்டத்தரணிகளின் முதல் கட்ட உண்ணாவிரதம். பாராளுமன்ற சதுக்கத்தில், தீபம் தொலைக்காட்சிக்கு ஜீ பேட்டி கொடுத்து முடிந்த கையோடு அவரின் முதுகில் தட்டி, ‘மிஸ்டர்.சிவாஜிலிங்கம் நீங்கள் தானே புலிகளுடன் நெருக்கமானவர், தமிழ் நாட்டு அரசியல்வாதிகளுடன் பரிச்சையமானவர், மேற்குலக தமிழ் மக்களுக்கும் நாட்டிலுள்ள தமிழர்களுக்கும் உறவுப்பாலம் அமைப்பவர். ஏன் நீங்கள் புலிகளுடன் பேசி சர்வதேசத்தின் ஊடாக ஆயுதங்களை ஒரு பொதுவான நாட்டிடம் ஒப்படைத்து ஒரு இணக்கப்பாட்டுக்கு வரக்கூடாது. அங்கே தமிழர் அல்லவா சாகடிக்கப்படுகிறார்கள்’ இப்படி நான் கேட்க, சிவாஜிலிங்கத்தின் பதில் ‘ஐயா, இப்போது நாம் தமிழீழம் காணாவிட்டால் நாம் எப்போதும் பெறவே முடியாது. புலிகள் இப்போது ஆயுதங்களை கைவிட்டால் அது தமிழரின் தற்கொலைக்குச் சமனாகும்’ என்றார். இது மாத்திரம் இல்லாமல் இவர் யுத்தத்தை நிறுத்துமாறு இலங்கை அரசாங்கத்துக்கு எதிராக மாத்திரமே கோசம் எழுப்பினார், புலிகள் மக்களை கேடயமாக வைத்திருந்ததை ஒருபோதும் கண்டிக்கவில்லை என்பது மாத்திரமல்ல அதை கண்டுகொள்ளவுமில்லை.

ஆனாலும் கடந்த டிசம்பர் மாதம் தேசம்நெட்ருக்கு பேட்டி வழங்கும் போது புலிகள் ஆயுதங்களை சர்வதேச நாடொன்றில் ஒப்படைக்காமல் கடைசிச் சண்டையின் போது நடந்து கொண்டவிதம் பிழையானது என்ற பொருள்பட கூறியுள்ளார். எனவே என்னிடம் கூறியது சரியாயின் தேசத்திடம் கூறியது பிழை. தேசம்நெட்டிடம் கூறியது சரியாயின் என்னிடம் கூறியது பொய். ஆக இவர் ஒரு சந்தர்ப்பவாதி. நிரந்தர கொள்கை இல்லாதவர். இவரின் கவலை எல்லாம் இந்த ஜனாதிபதி தேர்தல் அல்ல. எதிர்வரும் பொதுத்தேர்தலே. இதை விடவும் நகைச்சுவை என்னவென்றால் இவரின் தேர்தல் பிரவேசம் நிபந்தனைகளுடன் கூடிய ஒன்று. அதாவது சிங்கள வோட்டுக்கள் இரண்டாக பிரிந்தால், முன்னிலை வேட்பாளர்கள் 50% ஓட்டுக்கள் எடுக்காவிட்டால், தனக்கு ஆகக்குறைந்தது ஒரு இலட்சம் வாக்குகள் கிடைத்தால், அதுவே இரண்டாம் கட்ட போட்டியை தீர்மானிக்குமாக இருந்தால், தன்னை யாரும் பேச அழைத்தால் என்று நீண்டு சென்று இறுதியில்தான் பேரம்பேசல் என்று முடிகின்றது. இதில் கவனிக்க வேண்டிய விடயங்கள் இரண்டு. மேல் சொன்னவிதத்தில் எல்லாம் நடக்கும் என்பதற்கு எந்த விதத்திலும் உத்தரவாதமில்லை. மற்றயது இவர் என்ன பேரம் பேசப்போகிறார். கடந்த 60 வருடங்களாக பேசாத பேரம் என்ன இருக்கிறது. இவர் பேரம்பேசத் தகுதியானவர் என்றால் ஏன் மே 18 வரை புலிகள் இவரை பேரம் பேச அனுமதிக்கவில்லை என்ற நியாயமான கேள்விகளுக்கு சிவாஜிலிங்கம் பதில் தரவேண்டும். எனவே இதுவரை காலமும் புலிகளின் சேவகனாக இருந்து விட்டு, மக்களைப் பற்றி கவலைப்படாமல் திடீரென்று ராஜதந்திரம் என்றால் இது மக்களை ஏமாற்றும் நயவஞ்சகமே தவிர வேறு எதுவாக இருக்கமுடியும்.

ஆக சிவாஜிலிங்கத்தின் களமிறங்கல் நாட்டிலுள்ள தமிழரின் நிலைப்பாட்டை பிரதிபலிக்கவில்லை. இவரும் கூடவே த.தே.கூ. யினரும் தங்கள் பாராளுமன்ற பதவிகளை இராஜினாமா செய்வார்களாயின் அதுவே தமிழர்களுக்கு அவர்கள் செய்யும் அரசியல் ரீதியிலான கைங்கரியம். இவர்கள் எவரும் தமிழ் அரசியலை சீவியகால குத்துகைக்கு எடுக்கவில்லையே. புதிய தலைவர்கள் நாட்டுக்குள்ளே இருக்கிறார்கள் அல்லது இனிமேல் பிறப்பார்கள். ஆகவே சிவாஜிலிங்கத்தை நிராகரிப்பதும் தமிழரின் ஜனநாயக கடமை.

ராஜபக்சவின் அரசாங்கத்துக்கு சர்வதேசமும் ஆயுத உதவி, பொருளாதார உதவி என்பவற்றோடு அவர்களுக்கு பக்கபலமாக நின்று புலிகளுக்கு எதிரான யுத்தத்தை நடாத்தியும் வைத்தனர். இதற்கான ஒரே ஒரு நியாயம் பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான போராட்டத்தில் ஒருவருக்கொருவர் உதவுதல் என்பதே. இப்போது இந்த சர்வதேசத்துக்கு ஒரு தார்மீக பொறுப்பு இருப்பதை தமிழர் உணர்த்த விரும்பினால் அதை இரண்டு விதமாகவே செய்ய முடியும். ஓன்று ஜனாதிபதி தேர்தலை முற்றாக நிராகரித்தல். இதன் மூலம் தமிழர்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட அரசியல் அநீதியை உரக்கக் கூறி சர்வதேச சமூகத்தின் தலையீட்டுடன் ஒரு கெளரவமான தீர்வை ஏற்று கொள்ள தயாராய் இருத்தல். இரண்டு இலங்கையின் இறையாண்மையை ஏற்று ராஜபக்சையை வெற்றி பெற செய்வதின் மூலம் அவரை சர்வதேச சமூகத்துடன் கட்டி போடல். ராஜபக்சேயுடன் இணைந்திருக்கும் தமிழ், முஸ்லிம் அரசியல்வாதிகள் அவருக்கு அழுத்தம் கொடுப்பதோடு வெளிநாடுகளிலும் இந்த அழுத்தம் மிகவும் அவதானமாகவும் செய்யப்படவேண்டும். இந்த நாடுகடந்த தமிழ் ஈழ அரசு திட்டத்தை( இது ஒரு கேலிக்கூத்து என்பது வேறு விடயம்) ஒரு பேச்சுவார்த்தைக்கான ஊக்குவிக்கும் கருவியாக பாவிக்கலாம்.

ராஜபக்ச தனது வெற்றியுடன் ஜனாதிபதி முறைமையை ஒழிப்பார் என்று கனவு காணமுடியாது, ஆனால் ஆயுத குழுக்களை இல்லாமல் செய்வார் என்பதை நம்பலாம். இருப்பினும் ஜனாதிபதி முறை மாற்றப்படாமல் இலங்கையில் சிறுபான்மையினர் பிரச்சினைக்கு பரிகாரம் இல்லை என்றால் அதுவும் ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடிய வாதமாக இருக்க முடியாது. ஆக சிறுபான்மையினர் (தமிழர், சோனகர்) ஒன்றுபடாமலும், சிங்கள நேச சக்திகளை எம்முடன் சேர்க்காமலும், சர்வதேச ஒத்துழைப்பு இல்லாமலும் அவர்களின் பிரச்சினைக்கு இலங்கையில் பரிகாரம் இல்லை என்பதை உணராமல், பழிவாங்கல் ஒன்று மாத்திரமே இந்த ஜனாதிபதி தேர்தலில் தமிழரின் குறி என்றால் நாம் இன்னும் ஒரு 60 வருடங்களுக்கு பழி வாங்கிக்கொண்டு, நாமும் அழிந்து நம் நாட்டையும் அழித்த பெருமையை பெற்றோராவோம்.

நன்றி- முகம்மது நிஸ்த்தார்.